Ooit ontdekte men dat als je twee blikjes met een draadje verbindt, je op afstand met elkaar kunt communiceren. Voor slechthorende kinderen bleek dit een manier om geluid directer in de gehoorgang te brengen. We denken allemaal dat Alexander Graham Bell dit vervolgens doorontwikkelde en de telefoon uitvond. Frapant: Een groot deel van het leven van Bell stond in het teken van doven en slechthorenden. In zijn tienertijd geraakte zijn moeder langzaam doof. Bell gaf les aan dove kinderen, trouwde met een dove vrouw. Dat juist deze man een apparaat uitvond waarmee GELUID kon worden overgedragen? Het ligt sowieso genuanceerder. In 1876 was Bell niet de eerste die een belapparaat ontwikkelde, maar wel de eerste die er patent op kreeg. Vervolgens ontstond er decennia lang een enorme kloof tussen doven en horenden: degenen die wél en degenen die niet konden bellen. De beller bleek sneller!
Maar de ontwikkeling ging nog sneller. Via internet, smartphones, en services als whatsapp kunnen we nu allemaal met elkaar op afstand communiceren. Niet kleppen maar appen. Hartstikke handig dat je op elke plek, ieder uur van de dag, contact kan hebben met wie dan ook.
Een uitkomst voor velen, maar mijn mobiel stroomt inmiddels vol met allerlei appjes. En denk maar niet dat dit weg-appt. Integendeel! Hadden we vroeger sociale controle, tegenwoordig is er de sociale media. En dan: “Waarom negeer je ons, Sebas?” met daaronder een dozijn aan reacties en smileys. “Er staan wel blauwe vinkjes dus hij heeft t wel gelezen!” Nóg meer reacties…
Ongevraagd lid worden van een groepsapp is normaal. Er zonder aankondiging uitstappen blijkt echter not done! Help me, whats up?
Ik houd me maar vast aan een citaat van schrijver Herman Koch: “E-mails en tekstberichten vergemakkelijken het onderlinge contact zoals een laxeermiddel de stoelgang vergemakkelijkt. Maar bij een overdosis laxeermiddel produceren wij zoals bekend uitsluitend nog diarree”.