Weg

Al een tijdje schrijf ik met plezier deze columns. Nou ja, met plezier…. Soms ook met zweet. Omdat het in mijn hoofd soms beter lukt dan op papier. Ik moet m’n weg er nog in vinden. Een uitdaging. Een worsteling. Een gevecht. Het leven zit er vol mee. Met kleine en grote uitdagingen, worstelingen en gevechten. Degene die de vakantie heeft uitgevonden verdient daarom de Nobelprijs. Even weg. Alles is dan anders. De boel de boel laten. Uitdagingen verplaatsen zich naar vragen als: Weet jij de weg? “Wat doen we met de cavia” ‘Waar zijn de haringen?’ ‘ ‘Hoe houden de kids het onderweg vol? ‘Wie zet de kliko aan de weg? ‘Past alles wel in de koffer of caravan? Alles móét mee namelijk… ‘ En hebben we een goede reisverzekering?

Waar de reis ook naar toe gaat, we kunnen ervan verzekerd zijn dat een leven zonder zorgen niet bestaat. Ook niet in de vakantieperiode. Gisteren was het precies een jaar geleden dat de MH17 neerstortte. Vliegen is voor mij anders geworden na deze ramp. Reizigers die heen-gingen checkten nietsvermoedend in. Blij misschien er even tussenuit te zijn. Nog één keer weg; als gezin met vakantie. Lang gespaard voor een droomreis of op weg naar een conferentie. We kennen de verhalen. Misschien kennen we direct betrokkenen die weg vielen, wellicht uit onze regio. Nabestaanden voor wiens leven in één klap niet meer hetzelfde werd. Wat moet ik schrijven? Is de pijn na een jaar minder geworden? Of juist heviger? Sterkte, daar waar deze ramp grote gevolgen had en heeft.

Voor ons allemaal: of u nou weg gaat of niet: een goede vakantieperiode toegewenst. Geniet er maar extra van als deze alleen maar vol zit met met suffe, kleine, ‘vakantie – achtige’ uitdagingen, worstelingen en gevechten.