Van omelet tot spiegelei

Plotseling ontstond een goed gesprek met de eigenaressen van Zus en Zo uit Schelluinen. Ik kwam er voor een omeletje, maar er ontstond een gesprek van hart tot hart. We kregen het over zelfkritiek. Zelfkritiek is op zich nuttig, als je durft te kijken naar waar je zelf fouten maakt, met de intentie het beter te gaan doen. Maar oi oi wat is dat lastig. En wat liggen er veel valkuilen op de weg. Zo kan zelfkritiek al snel omslaan in jezelf afkeuren. Daarbij: als we kritisch over onszelf zijn, zijn we dat doorgaans ook over anderen. Her en der een sneer, soms er flink tegenaan. Niet alleen in columns, of op tv of Facebook. Ook ikzelf kan er aardig wat van. Jakkes!

Ik neem me voor om mijn kritiek onder de loep te nemen. Hoe mooi is het om oprecht te luisteren naar wat iemand ten diepste beweegt? Zo heeft die nieuwe Lexa-reclame wel een mooie boodschap: daar waar we onszelf op afrekenen, kunnen anderen juist als positief zien! Love your imperfections. Het leert me dat we niet op eieren hoeven te gaan lopen, maar trots kunnen zijn!

In dat besef wil ik meer in de spreekwoordelijke spiegel kijken. Onlangs was ik bij een training van Doof en Co. Een nieuwe hulpverleningsorganisatie, geleid door gedreven dames waar ik veel respect voor heb. Zij leerden: Maak de kritiek expliciet; vertaal het naar concrete behoeftes.

Doe je mee? Gedurende één of twee dagen alleen maar positieve dingen zeggen. Over het weer, televisieprogramma’s, andere mensen, jezelf. Natuurlijk, zeker na vorige week heb ik ook overwogen om deze column lekker kritisch te beginnen. Maar: ik ben positief geladen. Omdat er zo ontzettend veel betrokken mensen blijken te zijn. Omdat er zoveel mooie dingen om ons heen gebeuren. Tsjakka!