Storing

Vorig weekend had de KPN een grote storing. Velen moesten het doen zonder televisie en/of internet. Al snel werd confronterend duidelijk hoe we met elkaar gewend zijn geraakt aan het gemak van google, buienradar, nos.nl (NU even niet) of een avondje zappen. Met stress, onrust en ongemak als gevolg.

Datzelfde kun je voelen wanneer je vertrouwde patronen doorbreekt. Stoppen met roken bijvoorbeeld. Of je stopt met dat wijntje voor het slapen gaan. Het kost misschien meer moeite dan je wilt.

Het maakt natuurlijk nogal verschil of je zelf kiest voor het doorbreken van patronen of dat er voor je wordt gekozen.

Ik denk aan het televisieprogramma ‘Liefde voor later’. Omdenken in de rauwste vorm. Jonge ouders die een diagnose krijgen; geen zicht op genezing, geen tijd om te rouwen. Een jonge vader die zegt: ‘deze ziekte heeft me veel goeds gebracht.’ Hij doelt op de quality-time in zijn gezin. Gesprekken die er toe doen. Dát had hij niet willen missen. Ik zou niet willen ruilen, maar het zet aan het denken.

Een veel luchterige vorm van omdenken zie ik terug in: ‘Floortje aan het einde van de wereld.’ Heerlijk; mensen die terug naar de basis, de natuur in gaan. Comfort voelt voor hen oncomfortabel. Ze kiezen voor een bepaalde levensstijl; lekker om vooral naar te kijken.

Maar ja… dan moet je wel ongestoord kúnnen kijken. De KPN stuurt een excuusmail n.a.v. de storing. Programma gemist is gratis terug te zien. Eerlijk gezegd denk ik dat veel huishoudens, door de storing, gedwongen werden om ‘om te denken’. Er werd maar weer eens aan tafel gegeten. Met elkaar gepraat. Een spelletje of een ander spelletje gedaan. Ergens las ik: ‘weer eens met mijn partner gesproken dit weekend, best een leuk mens eigenlijk.’

KPN; bedankt voor alles!