Snoek-duik

Ik voel me in ons dorpje als een vis in het water. Woon je in een stad soms als haringen in een ton, hier heb je nog een beetje de ruimte. Maar hoe klein het aantal inwoners ook is, ik ken er meer niet dan wel. Velen kennen elkaar bijvoorbeeld van school vroeger. Mijn schooltje stond echter in de Bliekenstad, qua vriendjes in t dorp viste ik daardoor wat achter t net.

Daar waar iedereen mij kent van tv, of als ‘die nieuwe trouwambtenaar’, ken ik de meesten alhier via onze kids of via de hond. Zo ken ik wat “baasjes van” en “ouders van”. En de ouders die ik niet op t schoolplein spreek, kom ik dan wel weer via een of andere groeps-app tegen. Tegenwoordig heb ik geloof ik meer contact met whatsappers dan met bijvoorbeeld mn buren…

Hoewel, van een van mn buurtjes krijg ik regelmatig een appje na aanleiding van de columns. Kortgeleden appte ze ter aanvulling: zien we je nog op de nieuwjaarsbijeenkomst? Ik had er inmiddels vier verschillende in mijn agenda staan, maar bij geen van deze bijeenkomsten had ik deze buuf verwacht. Maar wat bleek; buurvrouw Snoek ‘van verderop’ had een visje uitgegooid en via haar kerstkaart (geen app!) de gehele straat uitgenodigd voor een nieuwjaarsfuif. Beet!

Het was als een soort nieuwjaarsduik; een Snoek-duik !)
Inmiddels zijn er namelijk al aardig wat nieuwe gezichten in ons straatje bijgekomen. Aangevuld met de vertrouwde dino’s. Helemaal van nu, én aanwezig. Geenzins oud in doen en laten, maar ze woonden er al nog voordat ik bestond. Inspirerend hoe juist zij alle nieuwkomers welkom laten voelen en met elkaar verbinden met verhalen van toen.

Jammer dat ik bijtijds het fuifje moest verlaten, waardoor ik een enkeling ben misgelopen. En toch weet ik dat ze er waren. Hoe? Via de Langeweg-app. Want ook dat initiatief werd gelanceerd! Noem het bijvangst, maar handig is t wel! Zeker weten dat je op je buren terug kunt vallen, dát is pas Sociale Zekerheid.