Muze

Naast gebarentolk ben ik onder meer opgeleid als familie- en relatie therapeut. Dat zegt niets over eigen vaardigheden, als wel dat ik me vele verhalen herinner waarin echtparen hun relaties weloverwogen onder de loep namen. In iedere relatie wegen we wat af. Wat we geven, wat we ontvangen. Zo ook in liefdesrelaties. Sommigen noemen verliefdheid ook wel eens een oogziekte. Hoe dan ook is liefde is van levensbelang, soms zelfs levensgevaarlijk. Liefde is hemels, maar kan ook helse pijnen oproepen. Met de grootste pijn als iemand niet (meer) van je houdt. Liefde is namelijk bedoeld om te kunnen bloeien, maar moet wel blijvend gevoed worden. Wanneer mensen voldoende hebben kunnen geven, bloeien zij met de liefde op. Geven levert blijkbaar een goed gevoel, een recht op. Kijk bijvoorbeeld maar eens als je naar je dementerende moeder bent geweest. Daarná kun je s avonds naar de bioscoop. Kennelijk levert ‘geven’ op dat je ‘mag’ doen, er mag zijn, mag liefhebben.

In therapie-sessies ontdekte ik dat men elkaar vaak lief heeft vanwege de anders eigenheid. Niets mooiers dan dat je jezelf kunt zijn binnen een relatie, alsof je je eigen instrument bent wat mag klinken, met daarbij de ander als klankbord. Helaas zit er niet in iedere relatie muziek. Sommige instrumenten matchen simpelweg niet, anderen gaan de strijd met elkaar aan waarbij de harmonie verdwijnt. In de muziek dien je immers maat te kunnen houden. Valsheid en ongelijkheid horen daar niet bij.

In sommige relaties weegt ‘gelijk’ zwaarder dan ‘geluk’. Maar: hoe meer je eist, hoe minder je krijgt. Hoe moeilijk is het om puur te geven? Niets, zelfs geen dankbaarheid terug te verlangen? Trakteer, investeer en wees gul. Of het nou complimentjes, erkenning of materieel is: Deel uit en geniet! Goethe schreef: Nur die ist froh, der geben mag. Dat klinkt toch als muziek in de oren?