Helden
Voetbalhelden? Afgelopen dinsdag was er ander voetbal-nieuws. Dit keer uit Thailand. ‘Het is gelukt: alle voetballertjes zijn gered uit de Thaise grot.’ Sinds 23 juni zaten ze daar vast. Het zal u niet ontgaan zijn. Helaas was het realiteit, maar het had wel iets weg van een filmscript. Een spannend verhaal; een avonturenfilm van een voetbalteam met een coach. Het idée dat dit voetballertjes van VV Schelluinen of Unitas zouden zijn… Vanuit Nederland kon je nu, veilig op afstand, nog ‘kiezen’ of je de ontwikkelingen zou volgen. Over de grot, met pijnlijk echte cliffhangers. Spanning en sensatie. Het verhaal duurde lang, de spanning steeg, de (media)aandacht werd groter. Het verhaal maakt een positieve ontwikkeling door; uiteindelijk toch een goede afloop: de jongens en de trainer worden gefaseerd gered. Euforie!
Er zijn nogal niet wat mensen betrokken om deze operatie tot een succes te maken. Blijkbaar met gevaar voor eigen leven. Dit zijn de mensen die naar mijn mening wél echt een lintje verdienen. Echte helden! Wat een daad!
Wie uit onze regio zou zijn leven ook werkelijk in de praktijk in de waagschaal stellen? Er is groot risico, en… uiteindelijk naast reele angst ook verlies. Een duiker overlijdt tijdens de reddingsoperatie.
Er is emotie. Er is het excuus van de voetbaltrainer richting de ouders van de jongens. Ook de kinderen zelf schreven aangrijpende brieven aan hun familie. Een jongen schrijft: ‘Het gaat goed, maar het is wat koud. Maak je geen zorgen over mij en alsjeblieft vergeet niet om mijn verjaardagsfeestje te organiseren.’ Natuurlijk raakt (mij) dat. Het is onvoorstelbaar voorstelbaar. Vreselijk om zo’n brief te krijgen als ouder. Wat zouden mijn kinderen schrijven? Stop maar.
Ze zijn gered. De film kan gemaakt worden.
De jongens en hun coach zouden op een ereplek bij de WK-finale moeten (mogen) zitten. Een minuut stilte voor de duiker die het niet redde. Wat mij betreft gaat de WK beker rechtstreeks naar de betrokkenen van deze reddingsoperatie. Dat zijn de echte (voetbal-) helden.