Face

Dat is het mooie van mijn beroep als tolk. Het gaat niet om mij, maar om de klanten en de communicatieve boodschap. Het is en blijft handwerk. Met een gezicht.

Inmiddels is mijn gezicht u bekend. Ik heb mijn bekendheid overigens niet primair aan het beroep tolk te ‘danken’, hoewel programma’s als het NOS-journaal en DWDD daar wel een schepje bovenop deden. Een wijze les kreeg ik ooit van dovemans dochter. Zij leerde mij dat als de spot op de tolk staat, een deel van de doelgroep zich in de schaduw waant. Echter ben ik meer dan alleen tolk, en in die hoedanigheid schrijf ik bijvoorbeeld (op verzoek) columns.

Daar waar ik als tolk wordt ingezet, vind ik het vanzelfsprekend dat de klanten (en hun boodschap) op de eerste plaats staan. Natuurlijk kan een arts veel vertellen over ziektes, maar treffender is het als ook de patiënt stem heeft en krijgt. Daar ligt minstens zo interessante ervaring en expertise, die ook noemenswaardig is. Als je echt wilt weten hoe het is om doof, man of getint te zijn, moet je doof, man of getint zijn. De zuiverste informatie verkrijg je nog altijd middels dialoog, zo dicht bij de bron. Het raakt mij nog altijd wanneer mensen de echte dialoog uit de weg gaan. Steeds meer mensen echter mijden de confrontatie, de ontmoeting en de controverse. Zij stichten bijvoorbeeld op Facebook hun podium, om vooral de echo’s van hun eigen stem te horen. Soms echter komt dat op mij over als verbale diarree.

Zygmunt Bauman verwoordt het zo: “It is a sign: Most people use social media not to unite, not to open their horizons wider, but on the contrary, to cut themselves a comfort zone where the only things they see are the reflections of their own face”.

In your face.