Dances with wolves

Ik tolkte deze week tijdens een begrafenis. Het was koud en de zon scheen. Een moeder begroef waardig haar moeder, haar eigen dochter had vlak daarvoor een dochtertje gekregen. Ik realiseerde me hoe byzonder leven en dood dichtbij elkaar liggen, hoe het een niet zonder het ander kan. Tegenstrijdig én complementair.

Ken je het volgende (bewerkte) verhaal? Een oude Cherokee indiaan gaf zijn kleinzoon onderricht over het leven. “Binnen in me is een gevecht gaande”, zei hij. “Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven. Ze kunnen niet met, en ze kunnen niet zonder elkaar. De ene wolf bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, zelfmedelijden, verongelijktheid, schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid, trots en ego. De andere wolf bestaat uit vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid, vrijgevigheid, compassie en geloof. Binnen in jou woedt dezelfde strijd – zoals in ieder mens.”

De kleinzoon dacht enkele ogenblikken na en vroeg vervolgens aan zijn grootvader: “Is er een wolf die wint?” De oude Cherokees glimlacht en antwoordde: “Pas als je er eentje overvoedt. Wolven zijn sociale dieren. In hun eentje overleven ze geen van beide”.

Zo heeft alles in t leven volgens mij twee kanten of principes, ze zijn tegengesteld en tegelijkertijd vullen ze elkaar aan. Neem bijvoorbeeld de uitdrukkingen ‘Wass sich liebt, dass neckt sich’ of ‘The (wo)man you love to hate’.

Hoe dan ook, ik ben er de afgelopen tijd vaker mee bezig; met haat en liefde, met leven en dood. Desondanks laat ik me er niet door kisten. De dood hoort na het leven zoals geboorte erbij hoort. Tussen geboorte en dood dient het leven gevierd te worden. Laten we dat dankbaar vieren. Ieder op z’n eigen wijze. Was je het even vergeten? Ook jij bent uitgenodigd. Leve het hiernumaals!