Als blikken konden doden

Ik sta altijd in de vijfde versnelling. Scheur van afspraak naar afspraak en heb soms het gevoel net niet uit de bocht te vliegen. Vergeet mijn accu op te laden. En als ik niet alles onder controle heb, raak ik stuurs.

Soms echter worden me dingen aangedaan. Dat kan ook simpel zijn: het moeten laten keuren van mijn auto. Het blikken ding is voor mij niet meer dan een vervoersmiddel om me sneller te verplaatsen. Ik heb weinig band met de technische specificaties. De vorm, de kleur… boeien!

Nu is weer zover. Besteed ik mijn geld aan de grote beurt, of toch maar zoeken naar een beter exemplaar? En ja hoor… op de snelweg ging ik weer op auto’s letten. Telkens als een auto mij aanstond bleek het een onbetaalbare te zijn. Net als die van de buurman.

Niets vermindert zozeer de waarde van je eigen auto als de aankoop van een nieuwe door je buurman. “Waar doet ie t van?” Hoe gedesinteresseerd ik zelf naar auto’s kan kijken, nu verraadde mijn blik: “Jij verdient teveel. je tarief is waarschijnlijk veel te hoog. Patserbak. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”.

We zouden ook anders kunnen reageren: Wanneer iemand zich zo’n auto kan veroorloven, dan is ie succesvol en zal er hard voor gewerkt hebben. Dan zal diens product of dienst ook wel piekfijn in orde zijn. Wat is er toch aan de hand? Komt het omdat we elkaar zo weinig gunnen? Of komt het doordat we vooral ontevreden zijn met wat we hebben? Of vooral bezig zijn met wat we níét hebben?

Welvaart is een auto hebben. Welzijn is tevreden zijn met wat je hebt.
Jaloezie is de grootste vorm van je eigen ontevredenheid.
Maar ik, ik jaloers op mensen in een nieuwe stoere auto???

WHAHAHAHAHAHAAAAAAAAAAA!!! ja.