Hoog in t vaandel…
De vlag kan uit, want…. Het is mei-vakantie! De schooldeuren van onze plaatselijke basisschool vliegen open. De kinderen duikelen haast over elkaar heen van enthousiasme. Een jongetje stuift naar buiten, zijn schooltas en jas als een soort wimpel achter zich aan wuivend. Met zijn vuistje gebald omhoog roept hij al hollend: “RESPECT!”
Ik glimlach. Ik heb respect voor de docenten hier. Ze maken er echt iets van. Ze zíen de kinderen. Lodewijk Asscher zei ooit: “Als je mensen niet ziet, als je ze negeert, haal je iets af van hun wezen, hun menselijkheid. Respect is dat je ziet en waardeert wat een agent en leraar doet.” Gezien worden sluit ook aan bij de letterlijke betekenis van respect: het woord komt van het Latijnse woord re-spicere, ’terugkijken’, ‘omkijken’.
Ik weet dat veel Schelluinse ouders met respect terugkijken naar hun eigen docenten. De heren Stoutjesdijk en zeker Overgaauw zijn daar zeker in geslaagd, hebben hun sporen achtergelaten. Zij hadden respect hoog in het vaandel. Ten tijde van hen – ach die goede oude tijd – sprak men lang niet zo veel over respect: toen had men het gewoon. Voor elkaar. Voor het kind, voor de meester, voor de staat en voor de kerk. “Samen leren. Samen leren leven” is nog altijd het motto van de school… of van het gehele dorpje aan De Vliet?
Ach natuurlijk is het allemaal niet meer zoals vroeger. Op internet getuigen oude filmpjes van veel meer vereningingsleven, toneel- en mondharmonica avonden, sprookjes luisteren en chocomelk drinken in de tuin van het (nog altijd te koop staande) Jachtslot. Toen werd er veel meer met elkaar beleefd. Maar nog steeds is de saamhorigheid en respect voelbaar, zeker in de komende weken. De plaatselijke oranjevereninging is er weer in geslaagd om een mooi programma te bedenken. Koningsdag, Dodenherdenking, Bevrijdingsdag… Ik denk dat hun meester van toen zou hebben gezegd: “Jullie zijn er weer met vlag en wimpel in geslaagd”. Nu hoor ik de hartelijke woorden van zijn vrouw: “Tien met een griffel, en een zoen van de juf!”