Sint over het paard…

Yes, it’s hard to be a saint in the city. Bruce Springsteen zingt het en het is waar.

Jaar in, jaar uit ben ik rond 5 december de klos. Er staat veel tegenover, maar een sint lijdt veel. Daar heeft de buitenwacht geen idee van. M’n mijter krimpt jaarlijks, of groeit mijn hoofd? De bloedtoevoer naar mijn hoofd wordt pijnlijk afgesneden. Geen weg terug. De kinderen hadden ons in gebarentaal al hard toegezongen en ik werd op (bijna over) het paard getild. Ik, versierd met staf en habijt. Naast mij m’n trouwe pietje Niki. Dit jaar roetzwart, een opvallend brede grijns en pronkend met andermans veren. Aan de buitenkant zag niemand onze paniek.

Ik moest aan Springsteen denken toen ik zicht kreeg op het paard. Het steigerde, brieste en beet. Ik kreeg zin om hem een hengst te geven. Kwam het doordat we onlangs vol afschuw een aflevering van zoofielen bij BNN hadden gezien? Wat was er toch aan de hand met dit edele dier? Het had zijn sporen nog niet verdiend.

Het rode gewaad zat plots als een wurgkoord om m’n nek. Ik begon te zweten in die sauna van onderjurken. Toiletbezoek uitgesloten. Moed indrinken kon ook niet, door het overmatig kriebelende buffelhaar dat zich zowel voor als in mijn mond had genesteld.

Ameriko bleek vandaag bruin in plaats van wit. En deze mislukte versie bleek het, zacht uitgedrukt, niet zo te hebben op gejurkte wit-harigen. Ik had nog liever een schimmel tussen m’n benen! Het woord “schimmel” geeft eigenlijk al aan dat het paard van Sinterklaas “besmet” is. Dit bruine paard echter bleek besmet met viagrale uitspattingen, zegmaar: vijf poten en alle gevolgen van dien.

It’s hard to be a saint…

Wat een geslaagde dag had moeten worden is…. –zucht-… geëindigd met een nacht-merrie.