Boefje

Vanwege wangedrag moest ik me melden bij de gevangenis aan de Noordsingel in Rotterdam. Tezamen met 150 anderen achter slot en grendel. Documentencontrole. Sleutelbossen. Daar waar ik buiten bij de poort de mensen nog kon onderscheiden middels hun kleding, nu zag ik overal overalls. Orange is the new black..

Appèl. Het zweet gutst over m’n lichaam. Angst? Is mijn gevangenis-outfit ook zo geïsoleerd? Of komt het door de indrukwekkende speech van de gevangenisdirecteur? Het opdrukken? De doordringende blikken van de cipiers? Filmische, dramatische muziek, brandende zon. En voor je kijken. Handen langs je lichaam. VOOR JE KIJKEN!!

Prison Break, The Green Mile.. alles krijgt hier veel meer kleur. Dit voelt veel echter! Waar is hier de nooduitgang? Wie is hier te vertrouwen? Ondertussen verstop ik zorgvuldig het zakje nep-drugs dat ik van mijn celgenoot heb af getroggeld. Veilig in m’n boxershort.

Enige tijd later prevel ik “Wees Gegroet” tegen de pastoor, en geef m’n verstopplek (onder een gordijntje achter het spreekgestoelte) prijs. Smekend citeer ik Augustinus, de Romeinse filosoof: “God dienen is de ware vrijheid”. Valt er een pact met de pastoor te sluiten? Een man naar m’n hart. “Vol van genade…”. Beroepsmatig geïnteresseerd aanvaard hij de Playboy waarmee ik had onderhandeld.

Kippenvel. Bonzend hart. Euforisch ben ik, wanneer ik ben ontsnapt. En hoe! Ik ben vrij! Op dezelfde dag blijkt de drugsbaron ‘El Chapo’ Guzman uit de gevangenis in Mexico te zijn ontsnapt. Echt.

Bij Prison Escape Rotterdam speel je de hoofdrol in je eigen film. Als een soort ‘Wie is de Mol’ zit deze real-life-game goed in elkaar. Nee, beter. Ik zal er niet teveel van verklappen, maar net als bij elk spel helpt het om er een beetje in mee te gaan. Je fantasie doet de rest. En zit je opgesloten in een mede door jezelf gecreëerde werkelijkheid.