Niet klagen, maar dragen

Even klagen hoor… maar ik moet het kwijt. Ik heb een enorme allergie voor klagende mensen. Ik word er namelijk zo ont-zet-tend moe van! Ik kan me er zo ver-schrik-ke-lijk aan irriteren. Ik erger me er groen en geel aan en hoor ze werkelijk overal: Kleurloze mensen die overal wel wat over te zeuren hebben.

Te koud. Te duur. Te nat. Te druk, te dik. Te weinig vitamine D, te hoog cholesterol, teveel verplichtingen…. ga zo maar door. Nee, beter is het om er even uit te gaan. Naar Daaro waar de zon wél schijnt. Daar waar mensen nog wél hard voor je lopen om het je naar de zin te maken. Hoewel.. daar wordt die ober wel er-reg zweterig van. En vond jij die animatie nou echt leuk? In het andere hotel vorig jaar was alles toch beter geregeld. Daarbij; na een aantal dagen wordt je zo’n uitgebreid buffet ook wel zat.

Terug naar Hiero. Is klagen typisch iets van ons Rivierenlanders? Zijn we zo verwend, dat wij ons alleen nog maar laten leiden door negatieve gevoelens? Waar je ook komt, we klagen steen en been. Als we nou eens afspreken dat we niet meer klagen voor, tijdens, of na het eten. Dat zou al enorm schelen. Met klagen bereik je namelijk niets. Bovendien legt klagen het probleem buiten onszelf, zodat we niet over ons zelf na hoeven denken. Ik kan me daar namelijk zo vre-se-lijk aan irriteren! Daarom klaag ik echt noooooit. Want klagen roept zoveel negatieve gevoelens op die juist het klagen weer doen aanwakkeren. Een neerwaartse spiraal welke maar op één manier is te doorbreken: van klacht naar kracht. Richt je op datgene waar je zelf invloed op hebt! Loesje zei ooit: “Klagen is zinloos: doe iets of vergeet!” Eh… waar had ik ’t nou over?