Stille Zaterdag

Morgen volgt de ‘storm’ van het Paasfeest. Paasbrunches, drukte bij tuincentra en woonboulevards, kerkdiensten over nieuw leven. Zo’n tweeduizend jaar geleden al ‘moest’ tijdens Pasen de stilte verbroken worden. God stuurde niet voor niks vrouwen als eerste naar het graf, opdat het nieuws zich spoedig zou verspreiden.

Nee; Geen stilte op Pasen. Maar vandaag nog wel.

Stilte. Heerlijk. Ik verlang er soms zo naar. Zoals Bjork zingt: “It’s, Oh, So Quit… shh shh..” Even niets. Geen verplichtingen, appjes of mailtjes. Laptop dicht. Maar bijna direct zijn mijn gedachten zo luidruchtig aanwezig dat ik de stilte niet meer hoor. Wanneer heb jij voor ’t laatst stilte ervaren? Ik zelf kan er heimwee naar hebben.

Echter, soms worden we plots stil gezet. Bij het vliegtuigdrama met de Germanwings bijvoorbeeld. Het woord ‘vliegtuig’ krijgt een andere lading. Na paniek, geschreeuw, gegil een oorverdovende stilte. Een afgrijselijk drama waar ook MH17- nabestaanden opnieuw stil van worden. Wie wist dat het in Oekraïne niet veilig vliegen was? Pas toen de NOS met feiten kwam verbrak het kabinet na maanden eindelijk hun stilzwijgen. Wat werd en wordt er allemaal nog meer voor ons stilgehouden?

Simon and Garfunkel zongen in ‘The sound of silence’ over “The inability of people to communicate with each other, not particularly internationally but especially emotionally”. Stilte kan zo lelijk klinken, maar ook zo veelzeggend zijn! Stilte is geen gat in geluid dat opgevuld moet worden. Stil zijn is een kunst dat ons leert luisteren en het hart te bereiken. Hoe fijn is het als iemand stil is wanneer ik vertel wat me bezig houdt. Geen adviezen of meningen. Gewoon oprecht even stil zijn. Dán voel ik me gehoord.

Guido Gezelle zei: ‘Min de stilte in uw wezen; Min de stilte die bezielt.’
Was het maar wat vaker écht stil.

Shhhhhh